جت بت

من هرگز نمی دانم چگونه سلیقه ام را در فیلم خلاصه کنم. مشکل بزرگی نیست، اما زمانی که می بینم با دوستانم در حال صحبت با فیلم های سینمایی هستم، کمی آزاردهنده است. من عاشق توپ های لوبیچ، هاکس و استرجز و کمدی های صامت باستر کیتون هستم. وسترن های شاعرانه جان فورد و اساساً هر نوآر کلاسیکی که تاکنون ساخته شده است. پرتره های وونگ کار وای از حسرت و عکس های فوری اوزو از زندگی خانوادگی. اگر ویژگی وحدت‌بخشی از این ژانرها و سبک‌های منحصربه‌فرد وجود داشته باشد، مطمئن نیستم که چیست. اما یک چیز وجود دارد که من به دنبال آن هستم و برای آن ارزش قائل هستم: این احساس که یک فیلم توسط افراد ساخته شده است. تئوری مولف از برخی جهات با در نظر گرفتن اینکه یک فیلم رسانه ای مشارکتی چیست – به ویژه در دوران طلایی هالیوود – بسیار فراتر می رود، اما علیرغم آن، ادای احترام به تعداد زیادی از بهترین فیلم ها را می دهد که با احساسات شخصی آغشته شده اند، روحی نشاط آور که آن را همان چیزی که هست می سازد

من از تماشای دالاس ماوریکس لذت نمی برم. من به راحتی اعتراف می کنم که لوکا دونچیچ یک شگفت انگیز است، یکی از بازیکنان کمیاب که می تواند هر فرنچایزی را به تنهایی به یک تیم پلی آف تبدیل کند. و اگرچه من اغلب در هیبت دستاوردهای فردی او هستم، اما با توجه به شرایطی که آنها در آن اجرا می‌شوند سردم می‌مانم. با تماشای ماوریکس، به نظر می‌رسد همه چیز به یک سوال ختم می‌شود: آیا بازیکنان نقش آنها به اندازه کافی 3 تا برای جبران می‌سازند. این واقعیت که آنها یک تیم سنگین و بدون تنوع سبک یا انعطاف پذیری هستند؟ درست است که بسکتبال همیشه یک بازی ساختگی است، اما در مورد ماوریکس آنقدر افراطی است که خسته کننده و به نوعی بدبینانه به نظر می رسد.

بسیاری از بازیکنان حامی ماوریکس – دوریان فینی اسمیت، دیویس برتانز و ماکسی کلبر – علیرغم توانایی‌های آشکارشان، همگی به نظر من مبهم هستند. آنها اغلب فقط می ایستند و منتظر می مانند تا لوکا آن را به آنها بدهد، که باعث می شود هیجان زده شدن در مورد آنها سخت شود، حتی اگر همه آنها در کاری که انجام می دهند کاملاً خوب باشند. در سیستم تهاجمی ماوریکس، همه آنها تا زمانی که یک بعدی شوند، شن و ماسه می شوند. از 104 تلاش رجی بولاک برای گل میدانی در این فصل، 90 مورد سه بار بوده است، 83 مورد از 115 گل فینی اسمیت، 80 مورد از کلبر 80، 20 مورد از 24 تلاش جاش گرین و هر یک از 37 تلاش دیویس برتانز حداقل رگ ریگ هستند. کار جالبی با موهایش انجام می دهد

می‌دانم که این احتمالاً باعث می‌شود که من شبیه یک لودیت به نظر بیایم، یک آدم کج خلقی که از دوران گمشده‌ای که هرگز به اندازه دلتنگی رمانتیک به نظر نمی‌رسد، ناله می‌کند. اما به این معنا نیست که من مسیر کلی NBA را با تاکید روزافزون آن بر سه امتیازی‌ها محکوم کنم. آن جنگ سال ها پیش شکست خورد. خود انقلاب سه نقطه ای به پایان رسیده است و ما باید برای همیشه در پی آن زندگی کنیم. با این حال، در حالی که یک همگنی کلی در اولویت‌ها وجود دارد و هرکسی بیش از هر زمان دیگری سه امتیاز دریافت می‌کند، دلیلی برای نگرانی در مورد این نیست که باعث می‌شود همه تیم‌ها یکسان بازی کنند. علیرغم شباهت‌های سطحی، هر تیم گام‌های متفاوتی را برای ایجاد آن ظاهر برمی‌دارد و برخی آن را به روش‌هایی زیباتر از دیگران انجام می‌دهند.

گلدن استیت وریرز – حریف ماوریکس در فینال کنفرانس – همچنین در یک کلیپ سنگین سه تایی شلیک کرد. در واقع، گلدن استیت میانگین تلاش های سه امتیازی بیشتری در هر بازی نسبت به ماوریکس در سال جاری داشت. اما روش آنها به سختی می تواند متفاوت تر از این باشد. در حالی که جنگجویان چندین بازیکن شکار و شوت دارند، آنها توسط استفن کری هدایت می شوند که حرکات خارج از توپ و روش های ایجاد فضا در انزوا به همان اندازه خلاقانه و لذت بخش است. همچنین هنرآمیزی روان کلای و دیوانگی پرشور جردن پول وجود دارد. حتی اگر کسی بتواند مشارکت های آنها را بازسازی کند، هرگز نمی توانند آنها را جایگزین کنند. این موضوع کمتر به موضوع ماده مربوط می شود تا سبک، کمتر در مورد اینکه چه عکس هایی گرفته می شود تا نحوه گرفتن آنها. آیا به طرز وحشیانه ای کارآمد است یا پر از ویر و الن؟

وقتی یک بازی بسکتبال را تماشا می کنم، می خواهم یک لمس شخصی ببینم، سبکی که عملکرد یک فرد منحصر به فرد را مشخص می کند. علیرغم تسلط شخصی دونچیچ، وقتی ماوریکس را تماشا می کنم، این را نمی بینم. رویکرد آنها مطمئنا مؤثر است، اما با این وجود به نظر من بی هنر است. چیزی که ماوریکس روی آن شرط بندی می کند این است که در چند شب، درصدها به نفع آنها تکان می خورد و تعداد زیادی از تیراندازان آنها به طور همزمان آتش می گیرند تا آنها را به پیروزی برساند. این شرط بندی تاکنون نتیجه داده است و آنها را به فینال کنفرانس رسانده است، اما من مشتاق ادامه آن نیستم. می دانم که هدف از انجام یک ورزش برنده شدن است نه ایجاد زیبایی. اگرچه به عنوان یک طرفدار، من به دومی بسیار بیشتر از اولی علاقه دارم.

من برای گلدن استیت در تمام فینال های کنفرانس حضور خواهم داشت، و نه تنها به این دلیل که زمانی در خلیج شرقی زندگی می کردم. جنگجویان مجموعه‌ای از بازیکنان متمایز و با استعداد هستند که هدایای آن‌ها در چارچوب حمله حرکتی استیو کر به ثمر می‌رسد – بخش‌های متفاوتی که به عنوان یک واحد کار می‌کنند و در عین حال آنچه را که آنها را منحصربه‌فرد می‌سازد حفظ کرده‌اند. این کاملاً شبیه سیستم قدیمی استودیو نیست، اما در بهترین حالت، می تواند نوعی جادوی مشابه را به ذهن متبادر کند.